dinsdag 20 september 2016

Nieuws dat mij aan het janken maakt

Soms klik ik een site open en dan komt het verdriet in alle hevigheid op mij af.
Zo ook gisteren
Ik opende nietsvermoedend Nu.nl en daar stond het:

Ouders mogen doodgeboren kind registreren

Zomaar, met grote letters!
Slik!
Registreren in de gemeentelijke basisregistratie kan ook met terugwerkende kracht.
Nou, dat maakt wel wat los!
Ruim 31 jaar geleden overleed mijn eerste dochter tijdens de bevalling.
Het was voor mijn man en mij een zeer ingrijpende gebeurtenis.
Nu kan ik haar alsnog registreren in de gemeentelijke basisadministratie. Dat kon toen kennelijk niet. Ik weet dat niet, want het is destijds volledig langs mij heen gegaan.
Nu kun je een speciale akte laten opmaken.
Dan komt meteen de vraag: wil ik dat?
Wat heb ik er in mijn geval aan?
Voor mij heeft het naar mijn gevoel geen waarde, zo'n akte, maar ik kan me heel goed voorstellen dat ouders die kort geleden met dit vreselijke leed te maken hebben gehad dat wel zouden willen. Waarom tenslotte wel een akte voor een kind dat heel even geleefd heeft, en niet voor een kind dat doodgeboren wordt. Een kind dat doodgeboren wordt heb je maanden in je buik gehad. Toen leefde het wel en de akte is daar de neerslag van.

In vroeger jaren vond ook registratie plaats van doodgeboren kinderen.
Waarom dat op een gegeven moment niet meer gebeurde, dat weet ik niet. Wel weet ik dat ons destijds, 31 jaar geleden, ontraden werd om ons kind te zien. Het leek net als of men toen de doodgeboorte het liefst wilde ontkennen.

Ik heb mijn stamboom uitgebreid nageplozen, in de tweede helft van de 19e eeuw werd doodgeboorte in ieder geval "gewoon" geregistreerd. Ik vond één zeer triest gezin in mijn stamboom:
Jantje, mijn overgrootmoeder, de moeder van mijn opoe, had 6 doodgeboren broers en zussen, 1 zusje overleed na 19 weken en ook had ze 2 broertjes die respectievelijk na 17 dagen en 8 weken overleden
4 van de 13 kinderen die tussen 1858 en 1879 geboren werden, waaronder overgrootmoeder Jantje, werden volwassen.
De 6 doodgeboren broers en zussen van mijn overgrootmoeder werden dus gewoon geregistreerd, ik heb ze stuk voor stuk terug kunnen vinden in de bevolkingsregisters. Ook de broertjes en het zusje die als zuigeling overleden werden geregistreerd.
Hoe het kon dat zoveel kinderen uit dat gezin doodgeboren werden of kort na de geboorte overleden, daar heb ik geen idee van. Ik heb mijn oma er nooit over gehoord. Mogelijk heeft zij het nooit geweten.

12 opmerkingen:

  1. Je moeder van Jantje kan rhesus-negatief geweest zijn en tijdens een van de eerste zwangerschappen een rhesusantistof ontwikkeld hebben. Als ze dan zwanger was van een rhesus-positief kindje, dan stierf dat doordat zij die antistoffen maakte. Tegenwoordig krijgen zwangere vrouwen die rhesus-negatief zijn de rhesusprik om te voorkómen dat ze die antistoffen gaan aanmaken. Dit helpt heel goed.

    Ze kan ook een andere genetische afwijking gehad hebben die leidde tot problemen met zwangerschappen. Ook daar weten we tegenwoordig meer van af.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je moeder > de moeder ... natuurlijk.

      En ik ben blij dat deze verandering er gekomen is. En ook dat het een keuze is voor de ouders. De een zal dit wel willen, zal het een belangrijke erkenning vinden. Voor de ander maakt het misschien niet zoveel uit (uiteindelijk is het "maar" een papiertje, "maar" een paar digitale pennestreken in een archief ergens, het verandert niets aan de feitelijke situatie). Dus fijn dat die keuze er nu is.

      Verwijderen
  2. Goed dat die situatie weer teruggedraaid wordt.Een te vroeg geboren kindje dat na enkele dagen overlijdt ,wordt toch ook geregisteerd?Net als bij jou kwam bij een stamboom onderzoek aan het licht,dat mijn vader twee doodgeboren zusjes heeft gehad. Ik denk,dat hij het zelf niet eens wist.Daar werd niet over gepraat.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben blij dat deze kinderen nu wel geregistreerd worden. Ik weet niet hoe dat destijds met het doodgeboren dochtertje van mijn schoonmoeder is gegaan. Zij heeft het niet mogen zien, geen naam mogen geven en het is ook niet duidelijk waar het begraven is. Katholieke kinderen werden niet in gewijde grond begraven als ze nog niet gedoopt waren. Vaak werden ze onder de heg begraven. Het enige wat ze hebben kunnen doen voor hun dochtertje is een door mijn schoonvader zelf gemaakte houten kistjes waar ze in begraven is.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn beide oma's hebben ook kinderen gehad die doodgeboren zijn of in de eerste week na de geboorte overleden. En mijn schoonmoeder ook nog. Mijn schoonvader heeft het al gestorven jongetje nog gedoopt en voor de pastoor verzwegen dat het al overleden was voor de doop. Anders had het niet katholiek begraven mogen worden. Leugentje om bestwil.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een narigheid... Het lijkt me vreselijk om zoiets mee te maken. En dat je overgrootmoeder het zelfs meerdere keren overkwam...

    Ik vind het mooi dat een registratie nu weer mogelijk is.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  6. In 1971 kreeg ik na 42 weken zwangerschap een doodgeboren zoon. Kindje nooit gezien. Is naamloos begraven, maar was niet vermeld in het trouwboekje. Later 2 fantastische dochters gekregen. Oudste dochter moest eind 2000 voor haar huwelijk haar geboorteakte halen in R'dam. Na een gesprek met de ambtenaar over mijn eerste kind heeft hij voor mij de geboorteakte gekopieerd. Kreeg deze mee zonder te betalen. Ben hem hier nog steeds dankbaar voor. Lidy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wij kwamen er na het overlijden van mijn schoonvader achter dat voor mijn vriend geboren is, er een broertje is geweest dat een paar dagen na de geboorte is overleden.
      Zelfs zijn oudere broer en zus konden zich dat niet herinneren.
      Schoonmoeder weet niet waar het kindje is begraven en heeft verder ook geen tastbare dingen helaas. Ze heeft het hiet nog steeds moeilijk mee.
      Ik denk dat mijn schoonmoeder best graag een geboorteakte zou willen hebben.
      Ann@

      Verwijderen
    2. Misschien toch eens informeren bij de Burgerlijke stand van de gemeente waar het broertje geboren en overleden is.De data zijn vast bij de familie bekend.Succes hiermee. Lidy

      Verwijderen
  7. Ik kan me voorstellen dat dit bericht er in hakt bij jou. Bij mijn schoonfamilie heb ik gezien hoeveel verdriet er kan zijn voor een kind dat nooit gezien werd en ook niet werd geregistreerd. Het broertje van mijn vriend werd dood geboren maar hij is wel degelijk heel aanwezig in in het leven van vooral mijn schoonmoeder.
    Ik weet niet of zo'n akte veel uitmaakt. Ik zou me kunnen voorstellen dat het fijn is dat er iets tastbaars is van dat je dochtertje er was, anders dan alleen je herinnering aan haar.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Kan me ook voorstellen, ook als aanstaande grootmoeder, dat je beseft dat het niet zo vanzelfsprekend is een gezond kind te mogen krijgen na een zwangerschap. Jouw dochters weten van hun zusje en dat vind ik heel mooi. Doe wat bij jou past.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Kan me voorstellen dat dit nieuws je raakte! Aangrijpende verhalen hier... Ik volgde de strijd van Roos Schlikker al een tijdje via het Parool. Ik snap heel goed dat er ouders zijn voor wie de erkenning van hun kind op deze manier belangrijk is. Fijn dat dit nu weer kan!

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.