In de Genoeg van februari/maart staat een boeiend artikel van Francois de Waal over gedwongen en vrijwillige zuinigheid. Volgens hem is er een groot verschil tussen deze vormen van zuinigheid. Vrijwillig een stapje terug doen in je uitgavenpatroon om geld te sparen, minder te werken of zo is iets heel anders dan noodgedwongen zuinig zijn. Als je niets anders kan dan zuinig zijn, dan is het een enorme ramp als er bijvoorbeeld een fiets gestolen wordt. Bij vrijwillige zuinigheid doe je een beroep op je reserves en er is een nieuwe (tweedehands) fiets. Ook kun je, als je vrijwillig zuinig bent, als je dat wilt op vakantie, je hebt het geld er wel voor. Misschien doe je het niet en blijf je thuis, maar het voelt heel anders als je echt niet weg kunt. Als je het geld achter de hand hebt, heb je keuzevrijheid.
Ik heb het noodgedwongen zuinig zijn nooit gekend, ook niet toen ik in de bijstand zat. Ik had altijd wel een buffertje achter de hand om in geval van nood uit te putten. Bovendien kreeg ik rente uit deze buffer. Ik zorgde er altijd wel voor dat mijn vermogentje de maximale grenzen van de bijstand niet overschreed.
Ik leefde heel zuinig, maar als ik dat gewild zou hebben, had ik mij zo maar een naar omstandigheden flinke uitspatting kunnen veroorloven. Volgens mij maakte dit het leven in de bijstand dragelijk. Overigens was het wel zo dat ik door dit vermogen nooit in aanmerking kwam voor bijzondere bijstand of kwijtschelding van de belastingen en als ik mij goed herinner ook nog wat andere heffingen zoals waterzuiveringsheffing. Dat was dan wel weer jammer en in mijn ogen ook oneerlijk. Als je al je geld opmaakte en niet zorgde voor een buffer, of een schuld had, kreeg je wel kwijtschelding en kwam je in aanmerking voor bijzondere bijstand. Maar als je er in slaagde om rond te komen van bijstand en wat spaargeld had of spaargeld opbouwde, dan kreeg je dat alles niet. Ik snapte dat de regels zo zijn, maar toch vond ik het oneerlijk.
Ook Ellen van Spaarblog kwam op 1 februari met een interessante reactie op het stukje van Francois de Waal.
Ik heb het noodgedwongen zuinig zijn nooit gekend, ook niet toen ik in de bijstand zat. Ik had altijd wel een buffertje achter de hand om in geval van nood uit te putten. Bovendien kreeg ik rente uit deze buffer. Ik zorgde er altijd wel voor dat mijn vermogentje de maximale grenzen van de bijstand niet overschreed.
Ik leefde heel zuinig, maar als ik dat gewild zou hebben, had ik mij zo maar een naar omstandigheden flinke uitspatting kunnen veroorloven. Volgens mij maakte dit het leven in de bijstand dragelijk. Overigens was het wel zo dat ik door dit vermogen nooit in aanmerking kwam voor bijzondere bijstand of kwijtschelding van de belastingen en als ik mij goed herinner ook nog wat andere heffingen zoals waterzuiveringsheffing. Dat was dan wel weer jammer en in mijn ogen ook oneerlijk. Als je al je geld opmaakte en niet zorgde voor een buffer, of een schuld had, kreeg je wel kwijtschelding en kwam je in aanmerking voor bijzondere bijstand. Maar als je er in slaagde om rond te komen van bijstand en wat spaargeld had of spaargeld opbouwde, dan kreeg je dat alles niet. Ik snapte dat de regels zo zijn, maar toch vond ik het oneerlijk.
Ook Ellen van Spaarblog kwam op 1 februari met een interessante reactie op het stukje van Francois de Waal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, racistische, onaardige, of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.
Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.