Ik probeer al enige jaren meer uren te krijgen, zodat ik meer kan verdienen. Op dit moment heb ik een baan van 80%, mij lijkt het ideaal om een baan van 90% te hebben, een tijdelijke uitbreiding naar 100% zou ook prima zijn. Mijn leidinggevende meldde mij iedere keer weer dat ze mij geen extra uren wilde geven, dat zou niet goed voor mij zijn, daar zou ik volgens haar ziek van worden. Ik ben er altijd tegenin gegaan, omdat ik dit onzin vond, ik ben ondanks diabetes goed gezond, maar dit leverde nooit wat op. Op een gegeven moment had ik het helemaal gehad met haar antwoord en ben ik er geruime tijd niet over begonnen. De afgelopen maanden waren er weer uren te verdelen, weliswaar tijdelijk, wegens ziekte vervanging, ouderschapsverlof etc, maar ik had toch zeker belangstelling. Maar ik werd niet benaderd en moest steeds vernemen dat deze uren naar collega’s gegaan waren.
Dus opnieuw aan de bel getrokken, en wat blijkt? Er is een elektronisch preventief dossier uit 2006 van mij waarin staat dat ik wegens complicaties van mijn diabetes binnenkort aan de nierdialyse moet. Verder heb ik al 7 jaar een peesschede-ontsteking aan mijn rechter hand die mij het werken belemmert.
Slik, ik wist niet dat er een dossier van mij was en ik kende deze inhoud al helemaal niet! De informatie klopt niet en is achterhaald. De vinger is sinds drie jaar goed hersteld. En die nierproblemen? Ook geen probleem meer, de beginnende nierproblemen hebben zich gestabiliseerd en geen van de internisten die ik de afgelopen jaren gesproken heb, noemde mogelijke nierdialyse als toekomstbeeld.
Hoe komt dit in het dossier terecht? Ik was destijds nogal ondersteboven van het bericht van de internist dat ik mogelijk in de toekomst nierdialyse zou moeten hebben als mijn bloeddruk niet lager werd. Je denkt altijd dat complicaties iets zijn voor anderen, maar niet voor jou, dat overkomt jou niet. Dus toen mijn aardige, vriendelijke, leidinggevende mij vroeg hoe het bezoek aan de internist gegaan was, heb ik haar verteld wat er gezegd was. Hier heb ik nu enorme spijt van. Het is net een boemerang die mij recht in het gezicht raakt! Ik ben naïef en dom geweest om iets over mijn zorg over mijn gezondheid los te laten.
Beste lezers en medebloggers, als je ooit een wat ongunstig bericht krijgt van een arts, ga een blokje om, bel een goede vriend, mail mij, maar zeg het nóóit, maar dan ook echt helemaal nooit, tegen je aardige, begripvolle leidinggevende. Bijt nog liever een stukje van je tong af dan iets los te laten over jouw (mogelijke gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid in de (verre) toekomst. Ook al is het maar een kleine klacht, maakt niet uit, voordat je het weet heb je in de ogen van deze leidinggevende een ernstig invaliderende kwaal en ga je binnenkort dood.
Ik ga via de arbo-arts proberen mijn dossier te laten opschonen. Misschien is er dan toch nog een uitbreiding van mijn uren mogelijk. Ik heb een afspraak met de arbo-arts aangevraagd.
PS
Ik heb vandaag nagevraagd hoeveel dagen ik in de afgelopen jaren ziek ben geweest. Nou dat was wel indrukwekkend, ik ben vanaf 1 januari 2007, dat is dus bijna 3 jaar, 8 (acht!) werkdagen ziek geweest. Dat bewijst wel dat ik een "zwak poppetje" met een ernstige chronische, invaliderende ziekte ben.
Logisch toch, dat de werkgever mij niet méér wil belasten en geen uitbreiding van uren wil geven?
Dus opnieuw aan de bel getrokken, en wat blijkt? Er is een elektronisch preventief dossier uit 2006 van mij waarin staat dat ik wegens complicaties van mijn diabetes binnenkort aan de nierdialyse moet. Verder heb ik al 7 jaar een peesschede-ontsteking aan mijn rechter hand die mij het werken belemmert.
Slik, ik wist niet dat er een dossier van mij was en ik kende deze inhoud al helemaal niet! De informatie klopt niet en is achterhaald. De vinger is sinds drie jaar goed hersteld. En die nierproblemen? Ook geen probleem meer, de beginnende nierproblemen hebben zich gestabiliseerd en geen van de internisten die ik de afgelopen jaren gesproken heb, noemde mogelijke nierdialyse als toekomstbeeld.
Hoe komt dit in het dossier terecht? Ik was destijds nogal ondersteboven van het bericht van de internist dat ik mogelijk in de toekomst nierdialyse zou moeten hebben als mijn bloeddruk niet lager werd. Je denkt altijd dat complicaties iets zijn voor anderen, maar niet voor jou, dat overkomt jou niet. Dus toen mijn aardige, vriendelijke, leidinggevende mij vroeg hoe het bezoek aan de internist gegaan was, heb ik haar verteld wat er gezegd was. Hier heb ik nu enorme spijt van. Het is net een boemerang die mij recht in het gezicht raakt! Ik ben naïef en dom geweest om iets over mijn zorg over mijn gezondheid los te laten.
Beste lezers en medebloggers, als je ooit een wat ongunstig bericht krijgt van een arts, ga een blokje om, bel een goede vriend, mail mij, maar zeg het nóóit, maar dan ook echt helemaal nooit, tegen je aardige, begripvolle leidinggevende. Bijt nog liever een stukje van je tong af dan iets los te laten over jouw (mogelijke gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid in de (verre) toekomst. Ook al is het maar een kleine klacht, maakt niet uit, voordat je het weet heb je in de ogen van deze leidinggevende een ernstig invaliderende kwaal en ga je binnenkort dood.
Ik ga via de arbo-arts proberen mijn dossier te laten opschonen. Misschien is er dan toch nog een uitbreiding van mijn uren mogelijk. Ik heb een afspraak met de arbo-arts aangevraagd.
PS
Ik heb vandaag nagevraagd hoeveel dagen ik in de afgelopen jaren ziek ben geweest. Nou dat was wel indrukwekkend, ik ben vanaf 1 januari 2007, dat is dus bijna 3 jaar, 8 (acht!) werkdagen ziek geweest. Dat bewijst wel dat ik een "zwak poppetje" met een ernstige chronische, invaliderende ziekte ben.
Logisch toch, dat de werkgever mij niet méér wil belasten en geen uitbreiding van uren wil geven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, racistische, onaardige, of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.
Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.